گوش هایتان را کمی تیزتر کنید !

 

حتما می شنوید صدای  کشمکش انبوه اطلاعاتی که از هرطرف به ما هجوم می آورد . گاهی با اجازه و اراده ، گاهی بی وقفه و ناگهان. گاهی خواسته ، گاهی ناخواسته .

 

دنیای امروز ، دنیای پرهیاهویی است . بعضی وقتها احساس می کنیم که “خود” را گم کرده ایم . انگار از خود اراده ای نداریم . می رویم با جریانی که ما را می برد . به هرکجا که بخواهد . گاه بالا ، گاه پائین . همه چیز به شرایط بستگی دارد . می توان گفت انسان امروز از قطعیت و یقین ، به عدم قطعیت و بحران هویت رسیده است .

 

زمانی که بین باطن فرد و جهان پیرامون او تعارض ایجاد شود ، یعنی فرد دچار بحران شده است . در کل دو نوع بحران وجود دارد :

 

۱- بحران فردی : تعارض فرد با خویشتن خویش  یا با خدای خویش

 

۲- بحران اجتماعی : تعارض میان هویت فرد با جهان پیرامون

 

تعارضاتی که هر روزه ممکن است برای ما ایجاد شود بسیار است . در این مقاله قصد داریم به چند نمونه از آنها که بیشتربه خانواده و انسان معاصر مربوط می شود اشاره کنیم :

 

- بحران احساسات گرائی . این روزها مرز مشخصی وجود ندارد بین عقلانیت و احساسات . رفتار احساسی مضر نیست ، اما وقتی به تعطیلی عقل می انجامد ، خانمان سوز می شود.

 

- بحران ماده گرائی اخلاقی  . اخلاق مادی ، یکی از بدفرجام ترین راه ها برای نابودی انسانیت است .

 

- بحران شکاکیت . این روزها آدم ها به همه چیز شک دارند . حتی از سایه ی خود هم دلیل و مدرک می خواهند . دیگر “ریش” هیچ کس را به عنوان “گرو” قبول نمی کنند .

 

- بحران خود ناشناسی . همه چیز پیشرفت کرده ، آسایش آدم ها بیشتر شده ، راه های زیادی پیدا شده است برای راحت تر زندگی کردن. اما چیزی که هر روز بیشتر گم می شود و فراموش می شود ، ” من عرف نفسه فقد عرف ربه ” (۱) است .

 

همه چیز پیشرفت کرده ، آسایش آدم ها بیشتر شده ، راه های زیادی پیدا شده است برای راحت تر زندگی کردن. اما چیزی که هر روز بیشتر گم می شود و فراموش می شود ، ” من عرف نفسه فقد عرف ربه ”

 

- بحران بیگانی . آدم ها مدام از هم غریبی می کنند . با هم تعارف دارند . حتی خواهرها و برادرها هم با هم بیگانه اند .

 

- بحران تنهایی. “آدم اینجا تنهاست و در این تنهایی ، سایه ی نارونی تا ابدیت جاریست “(۲)

 

- بحران بی معنایی . بیشتر از آنکه فکر کنیم ، سرگرم می شویم . بیشتر از آنکه به دنبال ندانسته هایمان برویم ، می نشینیم تا  هرجور که می خواهند ذهن مان را پرکنند.

 

- بحران مصرف زدگی . وقتی بیشتر فکر می کنیم ، بهتر می فهمیم که چه مهره ی  خوبی شده ایم برای چرخ کارخانه های چینی و تولیدات نامرغوب و کم استفاده ، ولی ارزان و در دسترس . وقتی بیشتر فکر می کنیم ، بهتر می فهمیم که چه مصرف کننده ی ماهر و بی منطقی شده ایم .

 

- بحران مدگرایی ومدزدگی . انگار گریزی نیست . باید تابع “مد” بود ، وگرنه انگشت نمایی ، مضحکه ی عام و خاصی ، از روزگار عقب مانده ای ، …

 

- بحران گسست نسلی . نه امروز و دیروز ، بلکه از ابتدای خلقت انسانها ، کمتر پدر و مادری پیدا شده است که حرف فرزندانش را همان گونه ای بفهمد که او می خواهد . قصد دارم در مقاله ای با یک سند تاریخی به این مبحث بپردازم .

 

- بحران اضطراب . اضطراب غیر از ترس است . مثلا ما از مرگ می ترسیم ، ولی شاید بعد از مدتی در اثر معارفه با آن ، ترسمان از بین برود ؛ ولی اضطراب ، نگرانی و غلیان ذهنی است که ما نسبت به آن معرفت نداریم . اضطراب ، امری فردی و مربوط به خود و درون ناپیدای فرد است . برای همین است که انسان را آشفته می سازد.

 

- بحران شتاب زدگی . اینکه دوره ی آخرالزمان است و وقت طلاست و باید عجله کرد و دوید ، درست ، اما اینکه به کجا و چگونه و به چه قیمتی ، درست تر .

 

- بحران نارضایتی از خود. هرچه تلاش می کنیم بهتر باشیم و زیباتر باشیم و پولداتر باشم و موفق تر باشیم ، باز هم انگار به چشم نمی آییم . انگار نمی توانیم و دست و پا نداریم و…

 

- بحران اضمحلال خانواده . افزایش رو به رشد آمار طلاق در سال های اخیر ، دلیلی است بی چون و چرا بر وجود بحران در خانواده های امروزی .

 

 

 

یک راه پیشنهادی برای فرار از بحران های عصر ارتباطات  :

 

راه های زیادی وجود دارد برای رهایی ، برای آسوده تر زندگی کردن ؛ ولی بعد از ارتباط نزدیک با خدا داشتن و پناه بردن به قرآن و اهل بیت علیهم السلام ،  یکی از بهترین راه هایی که می تواند انسان را در رفع بحران های معاصر کمک کند ، پناه بردن به دنیای هنر و به خصوص ادبیات است :

 

ادبیات ، سراسر نظم و سازمان است در این دنیای نابسامان . ادبیات ، سرشار از عشق و احساس و عاطفه است در این تاریخ سرد آدمها . ادبیات ، به انسان خودشناسی می دهد در این وادی وانفسا .

 

ادبیات ، تهدید ها را تبدیل به فرصت می کند .  ادبیات به انسان کمک می کند تا نگاهی تازه به دنیا داشته باشد . مثل  :

 

“چشمها را باید شست ، جور دیگر باید دید “(۳)

 

هنر و ادبیات چون سراسر زیبایی و نظم است ، انسان را زیبا می کند ، تنظیم می کند ، کوک می کند .

 

مثل : خطاطی : تغییری  که  با دیدن اثر استاد میرعماد یا استاد کلهر در وجود فرد ایجاد می شود ، مثل ضدباکتری عمل می کند درمقابل بحران های جورواجور درون آدمی .

 

مثل : کتاب “شجاعتِ بودن ” که به انسان کمک می کند در اضطراب ها ، برای خود “معنا” ایجاد کند .

 

در طول تاریخ ، افرادی که اثر زیبا داشته اند ، خودشان هم افرادی والا بوده اند . زیرا هنر و جستجوی زیبایی ها ، روح انسان را تنظیم می کند . ادبیات ، تادیب انسانیت است .

 

ادبیات می تواند درد ها و رنج های بشری را در قالب شعر ، داستان ، متن ادبی ، طنز یا قالب های دیگر نمایان سازد .تا وقتی درد ها پنهان باشد و کسی از آن سخن نگفته باشد ، نمی توان به درمانش امید داشت .ادبیات با زبانی دلنشین ، از مشکلاتی که انسان را درگیر خود می کند سخن می گوید ، تا بتواند برای رهایی از بحران ها به دنبال راهکار بود  .

 

درست است که ادبیات می تواند برای دفع بحران های معاصر راهکار خوبی باشد ، ولی ادبیات فاخر . ادبیاتی که خود افسرده و سرگردان  است ، بی شک نمی تواند راهی بیابد و موثر باشد . هنر، از “ب بسم الله ” اش تا انتها ، باید سرشار انرژی و یقین باشد . حتی نام اثر و طرح روی جلد آن نیز باید پیام آور و پرشور باشد .نام هایی چون ” صد سال تنهایی” (۴)، “بیگانه ” (۵) یا ” سرزمین های بی حاصل “(۶) وغیره ، سوای متن و محتوایش ،  از همان ابتدای جلد ،  بحران است و پریشانی . به امید تسلای  روح  بحران زده و پریشان امروز  ، با  هنری فاخر و معناگرا  .

این راهکار هم می تواند توسط خود ما انجام شود و هم فرزندانمان را تشویق کنیم که از همان کودکی آثار ارزشمند را مطالعه کنند و اصلا می شود محیطی در خانه فراهم کرد که اعضای خانواده یکی از تفریحاتشان این باشد که در کنار هم بنشینند و اثری که مناسب حال همه با شد را یک نفر با صدای بلند بخواند.

نظرات شما عزیزان: